Kryteria doboru stroików laryngologicznych

Stroiki laryngologiczne są metalowymi urządzeniami, które po uderzeniu wydają dźwięk o określonej częstotliwości. Wykorzystywane są one podczas wstępnego badania słuchu. Umożliwiają one ocenę sposobu przewodnictwa kostnego i powietrznego dźwięku, co pozwala określić rodzaj i stopień niedosłuchu u pacjenta. Wykorzystanie stroików cieszy się popularnością głównie dlatego, iż pozwalają one na szybkie, proste i bezbolesne badanie.

 

Jaki stroik laryngologiczny do próby wybrać?

Stroiki laryngologiczne powinno dobierać się do wykonywanej próby, ponieważ każda z nich ma wymagania co do częstotliwości wykorzystywanego podczas niej dźwięku. Jedną z najbardziej popularnych metod badania jest próba Webera. Do niej potrzebny jest jeden z trzech rodzajów stroika: o częstotliwości 128 Hz, 256 Hz lub 512 Hz. Jeden z nich po wprowadzeniu go w drgania przykłada się do czoła lub szczytu czaszki pacjenta — jego zadaniem jest określenie, w którym uchu dźwięk słyszy głośniej.

Do próby Rinnego używa się tylko stroików o częstotliwości 256 Hz lub 512 Hz. W tym przypadku stroik przykłada się do dwóch miejsc – najpierw do wyrostka sutkowatego, co pozwala ocenić przewodnictwo kostne, a później umieszcza się go przy małżowinie, dzięki czemu można określić przewodnictwo powietrzne.

Te same stroiki wykorzystuje się do próby Schwabacha, która opiera się na porównaniu przewodnictwa kostnego osoby badanej z przewodnictwem osoby zdrowej. Z kolei próba Binga pozwala na wykorzystanie stroika o jednej z czterech częstotliwości: 128 Hz, 256 Hz, 512 Hz lub 1024 Hz. Bada ona wpływ efektu okluzji, czyli zamknięcia przewodu słuchowego zewnętrznego. W przypadku próby Lewisa-Federici, która porównuje przewodnictwo kostne z kostno-chrzęstnym, używa się do każdego ucha osobno stroików o częstotliwości 256 Hz lub 512 Hz.

 

Wróć do bloga